هنگامی که لبخندی به پهنای آسمان چهره ات را غرق شادی های معصومانه کودکی می نمائید
و با خنده ای وصف نشدنی یکی از جلوه های زیبای زندگی را به دیگران هدیه می دهی
غمی به وسعت آبی دریای نیلگون بر دلت جاری می شود
غمی که تا عمق جاده های زندگی پیش می رود
و خنده هایت را چون حبابی در فضا به پرواز در می آورد
غمی که خنده هایت را متلاطم و لبانت را به لرزه در می آورد
و بغضی به تلخی لحظه های تنهایی خنده هایت را تهدید می کند
با این وجود خنده هایت را پر رنگ تر از دقایق گذشته بر زندگی هدیه می دهی
به امید روزی که این خنده ها ابدی و جاودان و حقیقی گردد
آنچنان عاشق نبودم،تا سزاوار تو باشم
مایه گنجی نبودم،تا خریدار تو باشم
عشق من آلود با چون و چرای زندگی شد
خالی و خالص نبودم تا که سرشار تو باشم
ای تو بالا تر از گمان،والاتر از فکرو تخیل
حالا که تموم شد،تو هم داری می ری
مبدا که دست کسی رو بگیری
خدایا نگاه کن دست تو چه وقتی
پر از اشکم اما می خندم به سختی
گلومو رها کن تو ای هق هق من
می مردم برا اون،نبود عاشق من
مبدا که عشقم تو قلبش بمیره
می ترسم که دست کسی رو بگیره
بگین کاری اینبار ازم بر نیومد
بگین کم آوردم یا صبرم سر اومد
بگین باز بیاد و به قلبم بشینه
بگین جای اسمش هنوز نقطه چینه
تو احساس من رو چه راحت ربودی
اگر من شکستم مقصر تو بودی
مگر منرو در حد مردن ندیدی؟
تو دلـخر نبودی،چـرا دل بـــــریدی؟
دلم روز و شبها تو تنهایی سر کرد
بگین که تموم دعاهاش اثر کرد
بگین اونو دست خدامون سپردم
بگین مقصر نبودم،ولی پاشو خودرم
بگین خیلی وقته که صبرم سر اومد
بگین کاری کرده که دادم در اومد
بگین خیسه اشکه همه تار و پودم
بگین تا بدونـــــه مقصـــــر نبودم
اتفاقی نمی افتاد..!
تا این که سکوتی تمامِ وجودم را دگرگون کرد!
بی صدا آفتابی شد.. و دستِ مرا گرفت و به راهِ نوشتن کشید!
آری سکوت!
سکوتی که مشحونِ تحمل هاست..
سکوتی که از دنیا بریده است!
کاش نبود.. اما وجودِ من آن را شدیدتر می کند.
آی..! ای سکوتی که بی رحمانه مرا غرقِ محبت می کنی!
نمی خواهم.. محبت نمی خواهم!
آی صدای آشنا!... بد آمدی..چند روزی جرقه زدی رفتی.
تماشای تو وقت می خواست
گوشِ من پاسخی ندید
دلم می خواهد صدایت را بشنوم..
همین!
